Daar is ie. De werkplaats. De plaats waar mijn hart van volloopt.
Een plek met ruimte
om ontmoeting te vieren en te eren, verhalen te vertellen, op avontuur te gaan en je te herinneren dat we samen met alles wat leeft hier op aarde een reis maken. Jouw aardetijd is een mysterie, een wonderreis vol ontmoeting en ervaring.
En in deze tijd ook een enorme uitdaging. Systemen kraken en piepen. Ze worden met man en macht in stand gehouden en tegelijk brokkelen kaders en houvast af. Het voelt als een collectieve aardbeving. Zie je daar maar eens staande in te houden..
Het weten van je gronding is daarin van groot belang. Je zelf in stand houden of juist niet? Wat betekent dat? Wat betekent dat voor het werk wat ik doe? Waar wil ik vorm aan geven? Waar is mijn houvast als alles beweegt en verschuift in het grote systeem? Ik werd bevraagd door wat zich toonde in mijn ontmoeting met de wereld.
Het was tijd voor zelf-onderzoek. Omdat ik ‘zelf’ daarin een antwoord wilde vinden. En er kwam een plek op mijn pad. Een ruimte waar ik mocht leren om mijn vragen te delen. Ik stapte in in de leerweg ‘ontwikkelkunst’ bij Inge Knoope. Met een groep mede-onderzoekers kwamen we samen. Iedere maand opnieuw.(https://knoope.nl/inge-knoope/)
De leerweg ontwikkelkunst bleek een kado aan mijn kern.
Het opende delen waar ik liever niet wilde kijken. Er was moed voor nodig. Dus ik verzamelde, raapte me ‘zelf’ bij elkaar en sprong in het diepe. Met daadkracht. Niet mals. Zachtheid en bedding was nodig. Maar eenmaal geopend mocht ik ook voelen wat het teweeg bracht. En dat was veel. Doorbraken die diep doorwerkten. Verschuivingen. Ik werd bewogen en in beweging gebracht. De aardbeving vond plaats ín míj́ en de leerweg leerde me om erbij te blijven. Met alles wat er was en níet. Een klus, om de brokstukken onder ogen te komen. En respect op te brengen voor dat wat zich wilde tonen. Ik leerde diep duiken.. om te begrijpen. Omdat alle verandering in de wereld die ik zo wenste leek te beginnen bij mijn kleine persoonlijke beweging en de opschudding van het zelf. Het zien en erkennen ervan.
Mijn familiesysteem. De voorouderlijn.
We zijn dragers van onze individuele en collectieve geschiedenis in het heden. We dragen de kracht en het juk ervan. Onvrijheden. Waarom doe je wat je doet?
Het afpellen van de lagen gedurende dit jaar maakte dat ik mijn eigen bewegingen en gedragingen beter kon gaan zien. Mijn intenties.. waarom ik dacht te doen wat ik deed.. ze hielden me ook af van mijn ‘veroorspronkelijking’.
Al had ik ook geen idee wat dat woord voor mij betekende in het begin van dit jaar. Hoezo? Ik deed het best goed. En ik hoorde mezelf zeggen ’zo ben ik nu eenmaal’. Maar daar kwam ik niet meer mee weg. Ik ben een construct, zo begon ik te zien. We zijn soms helemaal niet wat we doen maar werken hard om te overleven om het ‘zelf’ veilig te houden. Kloenk! Die kwam binnen.
Wat wás dan mijn eigen beweging in alles waar ik in en mee bewoog in de rollen in mijn leven? Mocht ik überhaupt mijn eigen beweging volgen en vinden? Poehee…
En wat betekende dat dan eigenlijk voor de ander? En voor ons samen?
Systemische doorzichten brachten me meer en meer thuis. Het is bijzonder hoe zich dat laat voelen. Er ontstaat een rust en een overgave wanneer iets is gevoeld of gezien.
Niet makkelijk. Ook niet voor de ander. Want soms wil iets liever niet aan het licht komen. Veel te ongemakkelijk. Wat gaat zij nou doen? Niet iedereen kon (zo begrijp ik nu) logischerwijs mee op het pad waar ik op was gegaan. Ieder heeft namelijk zijn eigen tijd en tempo. En onderweg verloor ik. Ik had daar niet op gerekend. Ik veronderstelde dat we altijd de moed zouden hebben om samen verder te groeien. Te vernieuwen. Oude huid bij elkaar te kunnen afleggen. Omdat je al zo lang met elkaar omgaat bijvoorbeeld. Tijd als capsule. Zo deden we dat toch altijd?
In verwachtingen zet je de ander vast. En jezelf. Dat leerde ik dus ook. En wat wil je soms graag blijven. Oud en vertrouwd. Vasthouden aan wat was. Tegelijk ontneem je jezelf (en daarin ook de ander)de ruimte om echt te zijn met wat er speelt. Houd je onbewust je adem in. Zet je vast in plaats van mee te kunnen blijven stromen met het leven zelf. Je kunt elkaar vasthouden in patronen die ‘veiligheid’ bieden. Maar er komt een dag dat die patronen niet meer dienen. Omdat veiligheid iets anders blijkt te betekenen dan je altijd dacht. Dan is het tijd om op te breken. Te erkennen. Oude systemen vallen om. Zó werkt dat dus. In het kleine en in het grote systeem.
Jezelf onder ogen komen betekent ook dat wat eenmaal gezien, niet meer ongezien kan blijven om verder te groeien. Het lukt gewoon niet meer om op je oude plek te verblijven. En het losmaken ervan doet pijn.
Ik leerde om vanuit liefde verder te gaan. Samen te werken met het verdriet wat verlies ook brengt. Rouwen, erkennen, nemen en accepteren. En de wond-eren. Moedig voorwaarts.
En het mooie aan dit verhaal? Naast of misschien wel door het verlies, vónd ik ook.
Ruimte voor ont-moeten. Ontmoeting voorbij je zelf bedachte kaders. Het bracht ruimte voor groei en het hervinden van kracht. Want er is geen goed of fout. Slechts wisseling van perspectief. Dat leerde ik ook.
Je verplaatsen. Mens zijn en blijven. En je lege midden trainen. Verdraagzaamheid oefenen. Verduren. En ontvankelijk blijven voor de liefde die als helende beweging altijd weer tevoorschijn komt. Vroeger of later. Voorbij de boos en de teleurstelling, het gemis en verlies. Als water wat schoon wast. Verfrissend. Omdat we in liefde verder durven. We groeien erdoor. En wortelen ervan. Het brengt vertrouwen.
En door dit en door alles zijn de kaders van onze plek, het atelier en de werkplaats, verschoven. Ik hervond speelruimte om op verhaal te komen. Er ontstond ruimte door en voor de vraag. Voor de schoonheid én voor de beving. Omdát onze Aarde een plek is van ontmoeting met je zelf, de ander en het andere. En het is misschien dus wel doordat de oude systemen kraakten en piepen dat ruimte en urgentie ontstaat voor ontmoeting. Misschien zijn we in dit tijdsgewricht op ruimtereis naar de kunst van het leven zelf. Voorbij de tijd. Mogen we opnieuw op onderzoek naar onze plek in het geheel.
Is het tijd voor ruimte waar je kunt oefenen met maken, vragen mag stellen samen en op onderzoek te gaan en opnieuw te leren kijken. Ruimte maken voor deling en creatiekracht. Samen kom je verder.
Ik wil me in de werkplaats richten op de kunst van het zijn met wat zich wil tonen. De kunst van het vieren van het wonder in alles wat leeft én ruimte maken voor de vergankelijkheid. Met de seizoenen. De natuur toont het ons.
Dat doe ik niet alleen. Stijn en ik gaan de plek steeds meer samen dragen. Want ook Stijn werd bewogen dit jaar. Hij volgde de facilitatorstraining van the work that reconnects ( het werk van Joanna Macy) Het bracht hem een verdiepte verbinding met natuur en de waarde van de veilige bedding om dit werk krachtig vorm te geven en zo tot actieve hoop te komen. We werken en schetsen samen aan plannen waar we jullie te zijner tijd van op de hoogte gaan stellen. De dingen vallen op hun plek. Wat een reis mochten we maken. Dankbaar.
En nu … tijd voor vakantie. Om nog meer neer te laten dwarrelen. Het proces te eren en vooral ook uit te rusten. De winkel is gesloten en de laatste bestellingen gaan vandaag op de bus. Per 15 augustus zijn we er weer!
Wordt vervolgd!
