Project Veerkracht. Een werk wat ik startte zo’n 4 jaar geleden. Het lag een poos stil. Maar ik pak het weer op omdat het tijd is. Er zijn honderden veren verzameld door het land heen. Daarbij maakten ieder bij het oprapen van een veer een buiging voor de aarde. Er werden veerkrachtverzamelplaatsen gemaakt door het hele land. Door het stellen van de vraag. Via mijn site kon je een poster downloaden om op te hangen en daar een brievenbus bij te maken. Een uitnodiging aan ieder die een bijdrage wilde leveren aan de buiging voor de aarde en ook aan het verzamelen van veren. Op instagram deed ik een oproep. Geraakt werd ik door de beweging die loskwam. Op de foto zie je mij aan het werk waar ik de eerste presentatie maak van het project. Alle brieven en woorden en veren in een cirkel onder de vleugels. Aan @i_am_your_stitches vroeg ik om de basis van de vleugels te maken waar alle veren op vastgemaakt op konden worden. Vleugels om je in te wikkelen. Omdat we mens en engelen tegelijk kunnen zijn voor elkaar. Omdat we kwetsbaar zijn. Fragiel. En oersterk tegelijk. Vleugels gemaakt met liefde en restjes stof. Vakkundig gemaakt. Nog steeds zo blij met haar werk. En dan nog over die post.. zoveel brieven en woorden. De uitnodiging aan iedereen in het land bracht een beweging op gang waarin woorden, buigingen, postplaatsen en vooral ook aandacht en liefde werd gedeeld. Veerkracht is een werkwoord zo is gebleken. We maken dat met elkaar. Ik pak het project weer vast. Omdat ze op mijn deur klopt en ik daar gehoor aan moet geven. Veerkracht roept mij. Ik ga de vleugels afmaken. En het vervolg van het project uitwerken. In de stilte van mijn atelier. Monnikenwerk.