Over Zwermen en volgen.
We zwermen.
We verlangen ieder naar gezien worden. Naar een plek waar je bij mag horen. Naar gekend worden. En als je niet gekend wordt, vlieg je dan eigenlijk wel echt mee? Of vlieg je er dan uit? Sluit je aan uit behoefte of verlangen? Vanuit welke beweging zwermen wij? Er zijn veel beweegredenen om te zwermen. De koers ligt ook niet vast geloof ik. Door verschillen die zichtbaar en voelbaar worden in de wereld van mensen verandert de koers. Het doel is natuurlijk bepalend voor de reis. Het helder houden van je reisdoel is de opgave. Klopt het nog? Zit ik op koers? Dien ik in mijn uiterlijke beweging mijn innerlijke drijfveren? In de binnenwereld en de buitenwereld van de individuele mens speelt zich nu heel wat af. Ook in de grote binnenwereld en de zichtbare buitenwereld beweegt het flink en worden koersen veranderd. Kloppen de beweegredenen nog met de uiterlijke beweging die zichtbaar is?
Ik zie kleine en grote zwermen. Groeperingen. We verdelen ons of voelen ons verdeeld. Overal zwermt er wel wat. We zien elkaar en reageren daarop. We duiken, vliegen hoger of juist lager. We staan op voor en tegen elkaar, laten ons horen, spreken we ons uit en nemen stelling. In zachte woorden en harde. In krachtige bewegingen en stilte. Ieder van ons beweegt. We splitsen af en verenigen, raken achterop, verliezen ons doel en raken vleugellam als we niet adequaat reageren. De zwerm laat ons zien hoe we als groep bewegen en op elkaar reageren maar ook hoe we zelf bewegen ten opzichte van de groep.
De mens als een vogel. In mijn kijken naar de wereld zie ik vele soorten en maten langsvliegen. Ik herken mezelf in de vogels als ik mezelf beschouw in de bewegingen die ik maak. Niets is mij vreemd. Mens zijn in alle kleuren. Het kostte me een berg tijd, eerlijkheid en ervaringen om dat te gaan zien. Alles wat ik om me heen zie is tenslotte een herkenning vanuit mijn eigen binnenste. De mens als steltloper, papegaai en adelaar, huismus en havik. Als hoogvlieger en laagvlieger, snelle en de slome duikelaar en wat dacht je van de gier?
Als de mens alle soorten in zich heeft…Welke soort bepaalt dan de koers? En waar komt de energie vandaan om telkens weer vooruit te willen? Het geeft te denken. Misschien maken we ons zelf wel veel te belangrijk. En misschien zijn we dat ook wel. Maar weten we niet meer waarom we dat zijn. We zijn opgebouwd uit fragmenten. Uit delen van vroeger en van nu. Als onderdeel van een keten die door de tijd heen gaat. We dragen onze voorouders met ons mee. En we dragen tevens de zaden van de toekomst. We zijn meer dan de plaats en tijd waar we ons bevinden. De zwerm is groter, veel groter dan we ons kunnen voorstellen. De krachten zijn groots die ons leiden en die koers bepalen. Stel dat de zwerm dus niet wordt geleid door de soort zelf maar door de wereld en de beweging die uitgaat van een andere bron, zou je dan bereid zijn om anders te durven kijken naar de route die je gaat?
Wat zou het betekenen om de vlucht van de Adelaar te durven maken? Uit te zoomen en hoger te vliegen? Je eigen beweegredenen te onderzoeken. Waarom vlieg eigenlijk mee? Met welk doel? Wie bepaalt jouw koers en waartoe leidt de koers die je gaat? Met welke soorten vlieg je eigenlijk? En welke soorten draag jij met je mee? Wat leren we van de zwerm om ons heen? Wat leren wij de zwerm? Ben je op de vlucht of ben je op koers? En welk aspect hebben tijd en ruimte te maken met de koers die we gaan?
Jij alleen bent degene die de vleugelslag kunt maken en jij bepaalt je beweegredenen. Uiteindelijk. De energie die je daaraan geeft bepaalt de route van je leven. De koers die je vliegt en de zwerm bepaalt met elkaar de weg die we gaan. Soms is het tijd om daarin een rustpunt te zoeken. Je vluchtplan te bekijken en te voelen of je nog op koers zit. Ik wens je wijsheid op je pad. Wie weet komen we elkaar tegen. Als we durven vliegen met alles wie we zijn op weg naar een nieuwe toekomst.
Paradijsvogels. Dat zijn we denk ik. Wisten we het maar.